İstanbul gözlerini kısmış, bana pis pis bakarken,
Penceremdeki bulut küsmüş, yüzüme gözüme ağlarken,
Melodiler ruhuma dolanmış.
Tüm kitaplarım içine kapanmış.
Bütün bunlar yüzünden, kalbim aşktan korkarmış.
Hayret ettim kendi kendime!
Düştüm pembe bir rüyanın içine.
Ruhumdaki yalnızlığı defettim.
Ne oldu da onu çabucak sevebildim?
Odamın duvarları bezmiş, hep içinde beni görmekten,
Aynalarım çatlamış, hep bu asık yüzü seyretmekten.
Sigaram kahveme karışmış.
Bedenim sessizliğe alışmış.
İşte bunlar yüzünden, kalbim aşktan korkarmış.
A.C.d.
